Η σύγχρονη επιστήμη έχει πλέον στη φαρέτρα της μια ισχυρή απάντηση στο εμπόδιο της υπογονιμότητας που αρκετά ζευγάρια αντιμετωπίζουν, μέσα από την εξωσωματική γονιμοποίηση.

Μια διαδικασία που αποτελεί γέφυρα ελπίδας για κάθε ζευγάρι, η οποία όμως θα πρέπει να συνοδεύεται από την επιλογή ενός γυναικολόγου που θα παράσχει ένα πλέγμα ολιστικής φροντίδας στην μελλοντική μητέρα, τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια της διαδικασίας.

Ένα βιωματικό άρθρο από την κα. Εύη Ορφανού, Πρόεδρο του Συλλόγου Καρκινοπαθών & Σπανίων Παθήσεων Ν. Έβρου ¨Μαζί για Ζωή¨, Αντιπρόεδρο Ένωσης Σπανίων Ασθενών Ελλάδας και Γ’ Αντιπρόεδρο της Ένωσης Ασθενών Ελλάδας  για την προσωπική της ιστορία αλλά και το ταξίδι της στο Σύστημα Υγείας μέχρι την τελική επιτυχία.

Πότε ξανά «ένα παιδί, ίσον κανένα»

Δεν ήταν λίγες οι φορές που αναγκάστηκα και εγώ να ακούσω από φίλους και συγγενείς, «άντε τι κάνετε, βάλτε προς για το δεύτερο. Ένα παιδί, ίσον κανένα». Ένα καθαυτό ελληνικό φαινόμενο, που πιστεύουν όλοι ότι μπορούν να ανακατευτούν στην ζωή σου, χωρίς να τους έχεις παραχωρήσει κάποιο δικαίωμα. Εξαιρετικά εξοργιστικό και πέρα από τη λογική μου.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μία δυτική χώρα του εξωτερικού. Ήρθα στην Ελλάδα σε ηλικία 25 ετών μετά από σπουδές, έχοντας μία εξαιρετική εργασία στην Αθήνα. Το πρώτο σημάδι μιας αμιγούς ελληνικής νοοτροπίας που κλήθηκα να αντιμετωπίσω ήταν το γνωστό  «τι κάνεις τόσο όμορφη κοπέλα, βρες γαμπρό γιατί θα μείνεις στο ράφι». Λοιπόν ούτε στο ράφι έμεινα, ούτε από υποψήφιους γαμπρούς έπασχα. Ήθελα απλά να κάνω τη δική μου ζωή, με τους δικούς μου όρους. Πάνω από όλα όμως ήθελα να φτιάξω ένα άριστο βιογραφικό. Και το κατάφερα.

Σε ηλικία 34 ετών αποφάσισα να παντρευτώ ένα εξαιρετικό άνδρα που γνώρισα, με τον οποίο είμαι ακόμα μαζί και μετράμε πλέον 18 χρόνια γάμου.

Τότε τη φράση «θα μείνεις στο ράφι» άρχισε να διαδέχεται η «μα πότε θα κάνετε ένα παιδάκι. Είσαι μεγάλη και τα χρόνια κυλούν». Η απάντηση μου ήταν πάντοτε, «όποτε το αποφασίσουμε εμείς και δεν σας αφορά». Απίστευτη πίεση από εξωτερικούς παράγοντες για κάτι που σαν ζευγάρι δεν ήταν στις προτεραιότητές μας.

Ήρθε η ώρα όμως που ξεκινήσαμε τις προσπάθειες. Για ένα χρόνο το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό κι έτσι απευθυνθήκαμε σε κάποιον ειδικό. Το να βρω έναν γυναικολόγο που να μπορώ να εμπιστεύομαι, αποδείχτηκε πραγματικά μεγάλη πρόκληση. Από έναν δε, άκουσα το ανήκουστο «δεν αναλαμβάνω γυναίκες που χρησιμοποιούν ταμπόν!».

Από την άλλη, ακούσαμε κα σχόλια που παρέπεμπαν σε ιατρικό μεσαίωνα, όπως «δεν αναλαμβάνω γυναίκες που επιθυμούν επισκληρίδιο αναλγησία κατά την διάρκεια του τοκετού», ενώ ορισμένοι με έκαναν να αισθάνομαι εξαιρετικά άβολα κάνοντας άτοπες παρατηρήσεις και σχόλια κατά την διάρκεια της εξέτασης, δίνοντάς μου και την αίσθηση ότι με βλέπουν αποκλειστικά ως εισόδημα.

Αποφάσισα λοιπόν να βάλω όλα τα συναισθήματα μου στην άκρη και να πάω συστημένα σε κάποιον ιατρό. Αποδείχθηκε το μεγαλύτερο λάθος που έκανα ποτέ μου. Μας  έδινε φρούδες ελπίδες σε κάθε ωορρηξία να «χαιρόμαστε τον έρωτά μας», κάνοντάς μας να νοιώθουμε σαν αναπαραγωγικές μηχανές που έπρεπε να διεκπεραιώσουμε ένα σκοπό τις λίγες ώρες που βρισκόμασταν από κοντά, καθώς τότε ήμουν εργαζόμενη στην Αθήνα και ο σύζυγος μου ειδικευόμενος ιατρός στην Πάτρα.

Σας ενημερώνω λοιπόν  ότι αυτό είναι εξαιρετικά κουραστικό, γιατί μια ωορρηξία ως συνήθως δεν θα σου κάνει την χάρη να πέσει το Σαββατοκύριακο ώστε να είσαι χαλαρή, αλλά μεσοβδόμαδα και ημέρες που θα πνίγεσαι στην δουλεία. Το αποτέλεσμα; Το απόλυτο τίποτα.

Ήρθε λοιπόν η ώρα της εξωσωματικής γονιμοποίησης.

Ο ιατρός μου έδωσε το λεγόμενο «μακρύ πρωτόκολλο». Πολύ κουραστικό. Δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια από την υπνηλία που είχα. Σημειωτέων ότι ο σύζυγος μου πλέον με παρακολουθούσε περισσότερο υπερηχοτομογραφικά ως Ακτινολόγος, παρά ο ιατρός μου, που δεν ήθελε να σπαταλάει τα Σαββατοκύριακα του.

Γίνεται η ωοληψία λοιπόν. Την επόμενη ημέρα άρχισα να μην αισθάνομαι και πολύ καλά, διότι είχα την τύχη να μου πάρουν πραγματικά πολλά ωάρια. Μετά από λίγες ημέρες με ενημερώνει λοιπόν ότι ήρθε η ώρα της εμβρυομεταφοράς. Πάω το πρωί με τον σύζυγο μου. Ήμουν σε εξαιρετικά κακή κατάσταση. Δεν μπορούσα καλά καλά να περπατήσω από τους πόνους που είχα. Επίσης με είχε πιάσει μια φοβερή καρδιακή αρρυθμία. Μιλάω με τον ιατρό μου, ο οποίος μου λέει να προχωρήσουμε κανονικά στην εμβρυομεταφορά, βεβαιώνοντας με ότι δεν έχω τίποτα. Εκείνη την ώρα για καλή μου τύχη άκουσα το προαίσθημα μου. Αρνήθηκα την εμβρυομεταφορά στην κατάσταση που ήμουν, εξοργίζοντας τον ιατρό μου (εκείνη τη στιγμή λίγο με ενδιέφερε) και βάζοντας τα έμβρυα στην κρυοσυντήρηση. Μέχρι το βράδυ επιδεινώθηκα. Ο ιατρός μου φυσικά έλεγε ότι δεν έχω απολύτως τίποτα, κάνοντας με να νιώθω ότι πλέον έπαιζε με τη νοημοσύνη μου.

Και πάλι ακούσαμε την αίσθηση μας, πηγαίνοντας στο εφημερεύον νοσοκομείο. Εκεί έφτασα έχοντας πλέον έναν εξαιρετικά υψηλό αιματοκρίτη, υψηλά λευκά, δέκατα, πλευριτικό υγρό, υγρό στην κοιλιά, τεράστιες ωοθήκες και καρδιακή αρρυθμία. Νοσηλευτικά για 10 ημέρες στην μονάδα λόγω  «συνδρόμου υπερδιέγερσης ωοθηκών». Η οργή μου για τον ιατρό μου είχε πλέον ξεχειλίσει. Όταν βγήκα από το νοσοκομείο τον πήρα τηλέφωνο κυριολεκτικά εκτός εαυτού. Η κακία του έφτασε στο να μου πει «εσύ όπως πας παιδί δεν θα κάνεις ποτέ». Του έκλεισα το τηλέφωνο και έβαλα τα κλάματα. Ήμουν συντετριμμένη.

Έκανα για ένα έτος διάλλειμα, καθώς δεν μπορούσα να συνεχίσω μετά από αυτό που πέρασα. Απέκτησα την φοβία της άσπρης ποδιάς, και ας είχα σύζυγο γιατρό. Ό,τι και να μου συνέβαινε δεν μπορούσα να πάω στον ιατρό. Με έλουζε κρύος ιδρώτας και με έπιανε ασφυξία. Έφευγα τρέχοντας. Εκτός το ότι μέχρι τότε μας είχε κυριολεκτικά απομυζήσει οικονομικά ο ιατρός που είχα, είχα πλέον μια εν γένει τεράστια φοβία με το ζήτημα.

Μετά από ένα χρόνο αναζήτησης γιατρού, τον βρήκα σε ένα άλλο κέντρο εξωσωματικής. Αυτός μου ταίριαζε. Ήταν ήρεμος, με άκουγε και με σεβόταν. Επίσης είχε τεράστια εμπειρία. Μας ενημέρωσε λοιπόν ότι κάναμε πολύ σωστά και δεν προχωρήσαμε τότε στην εμβρυομεταφορά γιατί θα μπορούσε να μου είχε κοστίσει την ζωή !

Μετέφερε τα καταψυγμένα μας έμβρυα και μου τα έβαλε, πάλι όμως χωρίς αποτέλεσμα. Αυτές οι 15 ημέρες μετά την εμβρυομεταφορά μέχρι το τεστ κυήσεως έμοιαζαν ατελείωτες. Η απογοήτευση ήταν τεράστια και η ψυχολογία μου στο ναδίρ. Είχαμε πάρει με τον σύζυγο μου απόφαση ότι θα κάνουμε μόνο μία ακόμα τελευταία προσπάθεια, γιατί δεν άντεχε και αυτός να με βλέπει να υποφέρω έτσι.

Κάναμε αυτήν την φορά εξωσωματική με «βραχύ πρωτόκολλο» και πολύ προσεγμένες δόσεις. Ήταν μια εξαιρετικά ανώδυνη διαδικασία. Ήμουν καλά, δεν είχα κανένα πρόβλημα, δεν το πίστευα. Ήρθε η ημέρα της εμβρυομεταφοράς και ήρθε χαμογελαστός ο ιατρός μου μέσα στο δωμάτιο, λέγοντας μου «Εύη σήμερα θα μείνεις έγκυος». Όπως καταλαβαίνεται φυσικά η χαρά μου ήταν συγκρατημένη. Μία εβδομάδα αργότερα, θυμάμαι ότι έφαγα σαλάτα και με έπιασαν απίστευτες καούρες. Σκέφτηκα αμέσως, ως έχουσα σπουδές Διασώστη στο εξωτερικό: «κοίτα να δεις, ανεβάζεις β-χοριακή γοναδοτροπίνη». Περίμενα άλλη μία εβδομάδα και πήγα για εξέταση. Ήμουν ΕΓΚΥΟΣ, τα είχα καταφέρει!

Η χαρά απερίγραπτη. Βρήκα έναν γυναικολόγο στην Πάτρα, έναν εξαιρετικό άνθρωπο, που κέρδισε σιγά σιγά την εμπιστοσύνη μου και παρακολούθησε την όλη κύηση μου. Περάσαμε τις εύκολες και τις δύσκολες στιγμές μαζί κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης μου. Γνώριζε τι είχα περάσει και είχε άψογη συμπεριφορά απέναντι μου.

Όταν ήρθε η ημέρα να γεννήσω, δύο εβδομάδες νωρίτερα από την ημερομηνία μου, έκατσε όλη την νύχτα δίπλα μου μαζί με τον σύζυγο μου, δίνοντας μου κουράγιο. Έφερα την κόρη μου υγιέστατη το 2009 σε αυτόν τον κόσμο σε ηλικία 38 ετών και με φυσιολογικό τοκετό. Με βάρος 2,920 kg και ύψος 49 cm. Την θήλαζα αποκλειστικά για ένα έτος. Το ευχαριστήθηκε και το ευχαριστήθηκα! Είναι ότι πολυτιμότερο έχω αποκτήσει σε αυτήν την ζωή!

Πλέον έχω φύγει από την Πάτρα με τον σύζυγό μου και μένουμε σε άλλη πόλη αρκετά μακριά. Με το ιατρό αυτόν είμαστε οι καλύτεροι φίλοι, μιλάμε ακόμα και σήμερα και όταν βρίσκομαι στην Πάτρα βγαίνουμε πάντα έξω. Πάντως, παρά την θετική αυτήν εξέλιξη μου είναι ακόμα εξαιρετικά δύσκολο να βρω ιατρό και να τον εμπιστευτώ. Θα πάω σαν «βρεγμένη γάτα», γιατί κάτι άφησε τελικά αυτή η φοβία πίσω.

Τέσσερα χρόνια αργότερα ήρθα αντιμέτωπη με τον καρκίνο. Έχασα τους μαστούς μου, την μήτρα μου, τις ωοθήκες και τον τράχηλο μου. Αυτό όμως δεν με κάνει λιγότερο γυναίκα. Ο άντρας μου και η κόρη μου βρίσκονται σαν βράχοι δίπλα μου. Με αγαπάνε όπως είμαι, με την νέα μου εικόνα και ναι, έχω πλέον και πάλι μετά από καιρό μια φυσιολογική σεξουαλική ζωή χωρίς να ντρέπομαι.

Οπότε όταν λέτε σε κάποιον «ένα παιδί, ίσον κανένα, πότε θα κάνετε το δεύτερο;», να το σκεφτείτε καλά. Δεν γνωρίζετε τι έχει περάσει η κάθε γυναίκα μέχρι να αποκτήσει το πρώτο της παιδάκι και βέβαια, τι  έχει να αντιμετωπίσει στο μέλλον.