Η Ένωση Ασθενών Ελλάδας εκπροσωπήθηκε από τον Πρόεδρο κ. Νίκο Δέδε στις εργασίες του 5ου Πανελλήνιου Συνεδρίου Κλινικών Μελετών & Έρευνας του Συλλόγου Αντιπροσώπων Φαρμακευτικών Ειδών και Ειδικοτήτων (Σ.Α.Φ.Ε.Ε.), εχθές Τρίτη 7 Νοεμβρίου 2023.
Στο μαγνητοσκοποημένο χαιρετισμό του, ο Πρόεδρος ανέφερε τα εξής:
Αξιότιμε Υπουργέ, κυρίες και κύριοι,
Το πολυτιμότερο αγαθό του ανθρώπου είναι η υγεία. Όταν κανείς το έχει, είναι το τελευταίο που τον απασχολεί. Όταν όμως σε πονάει, ακόμη και μια παρωνυχίδα, όλα τα υπόλοιπα χάνουν την αξία τους ή την κανονικότητα τους.
Ομολογώ πως εκπλήσσομαι με την επιφαινόμενη ικανότητα του ανθρώπου να ξεθωριάζει από την μνήμη του περιστατικά όπως μιας πανδημίας που εμφανίστηκε μετά από 100 χρόνια. Εάν κατάλαβα καλά, η Πανδημία ανέδειξε ότι το Εθνικό Σύστημα Υγείας στηρίχτηκε και στηρίζεται αποκλειστικά στους ανθρώπους του αφού οργανωσιακά και σε επίπεδο υποδομής νομίζω πως όλοι θα συμφωνήσουμε, ότι υπολείπεται. Σε κάθε περίπτωση έχει εξαντλήσει τις προδιαγραφές που προέβλεψε και εγκαθίδρυσε 40 χρόνια πριν.
Και λέω ότι εκπλήσσομαι γιατί πρέπει να σας πω, μπορεί βέβαια να κάνω και λάθος, θα χαρώ να κάνω λάθος, αλλά δεν βλέπω τη σπουδή, και σίγουρα δε βλέπω την πολιτική σύμπνοια για την ανάταξη του Εθνικού Συστήματος Υγείας που πολλοί περιμένουμε και την έχει υποσχεθεί και ο πρωθυπουργός.
Το δεύτερο σημείο το οποίο με απασχολεί είναι ο μηχανισμός που κάνει τον άνθρωπο και ίσως και κυβερνήσεις να θεωρούν δεδομένο, ότι τους χαρίζεται. Ποσό μάλλον όταν αυτό που μας χαρίστηκε, πιστέψουμε ότι μας το χρώσταγαν κιόλας.
Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως η ανοχή της βιομηχανίας στις υποχρεωτικές επιστροφές, ιδίως τα τελευταία χρόνια, να συνομολογεί την ενοχή της δεκαετίας 2002- 2012. Αλλά εκείνη η ηγεσία των εταιρειών στο εξωτερικό που αναγνώρισε, αλλά προσέξτε, σωστά δεν αποδέχτηκε την αποκλειστική ευθύνη, αφού αποτελεί άλλο ένα παράδειγμα του «μαζί τα φάγαμε», έχει φύγει από όλες τις εταιρείες αυτές.
Έχω την αίσθηση ότι οι σημερινές ηγεσίες κοιτούν με απορία και με την υπομονή τους να εξαντλείται. Και ας υποθέσουμε ότι έχει δίκαιο η Ελλάδα στο κλάσμα κόστους και παροχών και οι άλλες χώρες είναι εκείνες που κάνουν λάθος. Θα το εξαγάγουμε και στις υπόλοιπες χώρες, μερικές από τις οποίες θυμίζω οι φαρμακευτικές εταιρείες αποτελούν και κομμάτι της εθνικής τους οικονομίας, ή κάποιοι θα σκεφτούν ότι ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που δε μπορεί να συνεχιστεί αυτή η μακαριότητα και το ελληνικό παράδοξο.
Η Τρίτη παρατήρηση μου αφορά την άλλη βεβαιότητα στην οποία οι γενιές μας έχουν συνηθίσει. Εκείνη την ειρήνης και μιας γεοπολιτικής ισορροπίας όπου θα μπορούσαμε να παράγουμε τα προϊόντα που καταναλώνουμε, και εκείνα που χρειαζόμαστε, στην Άπω Ανατολή. Η ΕΕ χωρίς τυμπανοκρουσίες έχει αλλάξει γνώμη γι’ αυτήν την πολιτική και οικονομική πρακτική και προτείνει την αυτοτέλεια.
Η Ελλάδα λοιπόν, χάρις στην Ελληνική Βιομηχανία, βρίσκεται μπροστά από πολλές άλλες χώρες και σίγουρα μια Κυβέρνηση με επάρκεια κατανόησης των αγορών, θα αναγνωρίσει την ευκαιρία. Ας γίνει η Ελλάδα η Ινδία της Ευρώπης στην παραγωγή φαρμάκων.
Κλείνω με μια υπενθύμιση για το αμάρτημα του εφησυχασμού. Κάποιοι το 2007 έβλεπαν με απορία την πορεία του χρηματοπιστωτικού συστήματος αλλά οι περισσότεροι ήταν συνηθισμένοι και ηδυσμένοι στο status quo.
Σήμερα δε είμαι μαζί σας γιατί βρίσκομαι στις Βρυξέλλες για να παραλάβω το απόγευμα το βραβείο του Ευρωπαίου Πολίτη, ενός βραβείου που δίνει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σε οργανώσεις της Κοινωνίας των Πολιτών. Η δράση αφορά στη δημιουργία ενός κέντρου πρόληψης και σεξουαλικής υγείας για τους πρόσφυγες των καιρών μας που έφτασαν στην Ελλάδα.
Ωστόσο μνημονεύω που βρίσκομαι για να αναφερθώ στους έτερους βραβευθέντες που είναι οι ήρωες των Τεμπών. Στον Γιώργο και τους νεαρούς Ανδρέα, Άγγελο και τον Μιχάλη που βοήθησαν τους ανθρώπους να βγουν από τα συντρίμμια του τρένου.
Ποιος θα φανταζότανε ότι στο 2023 ένα τρένο με επιβάτες θα βρισκόταν σε τροχιά μετωπικής σύγκρουσης και θα είχαμε μια τέτοια τραγωδία. Προφανώς οι Έλληνες πολίτες θεώρησαν πως ήταν και η δίκη τους ανοχή σε μια σειρά από πρακτικές συνυπεύθυνη για το αποτέλεσμα ή τέλος πάντως η ευθύνη αφορούσε όλους τους κυβερνώντες συλλήβδην.
Η παραίνεση μου λοιπόν, πριν συγκρουστούμε με την πραγματικότητα, είναι παρακαλώ για έναν χάρτη υγείας και για μια ολιστική Εθνική Πολιτική για το φάρμακο με τη συμμετοχή όλων των εταίρων του χώρου της υγείας καθώς και των τριών πολιτικών κομμάτων που έχουν κυβερνήσει.
